Enrolando os velos ao redor das súas cabezas, as mulleres subiron a cuberta. Agora avanzaban con paso firme polo río, pasando polas formas escuras dos barcos ancorados, e Londres era un enxame de luces cun dosel amarelo pálido que caía por riba. Estaban as luces dos grandes teatros, as luces das longas rúas, as luces que indicaban enormes prazas de confort doméstico, as luces que colgaban no aire.

Ningunha escuridade se asentaría xamais sobre aquelas lámpadas, como ningunha escuridade se asentara sobre elas durante centos de anos. Parecía espantoso que a cidade ardera para sempre no mesmo lugar; espantoso polo menos para a xente que se alonxaba para aventurarse no mar, e contemplábaa como un montículo circunscrito, eternamente queimado, eternamente marcado. Desde a cuberta do barco, a gran cidade aparecía como unha figura agazapada e cobarde, un miserable sedentario.